Nog geen 2 maanden geleden zat ik alleen in de tuin en stak ik in een moment van totale overgave mijn armen, als een peuter, in de lucht. In de hoop te worden opgepakt door een paar troostende armen, van een moeder, een engel, of zelfs de dood....
Ik wist het niet meer, het kon me niet meer schelen, ik was er klaar mee.
Voorafgaand aan deze gebeurtenis ging ik door een diep dal van loslaten, noem het een fantoom dood.
Alles wat tot dan toe in mijn leven van belang was viel weg. Er was geen enkele tragische reden voor, ineens viel alles gewoon stil in leegte en nutteloosheid. Ik voelde mij geen deelnemer meer aan deze wereld en ik keek ernaar van een afstand en zag totale gekte. Ik zag hoe krankzinnig mensen achter denkbeelden aanrennen om redenen die bedacht, oppervlakkig en zelfzuchtig zijn. Wat een achterlijke wereld! Wat een waanzin!
De vragen kwamen boven drijven; Wil ik hieraan meedoen? Waarom moet dit? Wat is het nut van dit alles?
Diepe bezinning en het rigoreus schrappen van alle activiteit uit mijn agenda, maakte dat dit een heel bewust proces werd. Het was tijd te onderzoeken wat mij nog diende en wat ik wenste los te laten. Ik besloot niets meer te doen tot ik een diep verlangen voelde iets te ondernemen, tot die tijd zat ik op een strikt dieet van rust, Zijn en zelfreflectie.
Een spanningsveld tussen mentale verplichtingsconcepten en totale leegte. Blijkbaar was dit mijn begin van 2012, de totale vernietiging van alles wat mijn hart ooit beroerde en wat mijn cellen ooit deed tintelen.
De eerste emotie die zich aandiende in dit lege bestaan was verdriet, ik was in diepe rouw om alles wat ik had losgelaten, en het pijnlijkste vond ik toch wel, dat ik niet meer kon genieten. Ik deed mijn best maar het kwam niet binnen.
Teneinde raad stak ik in een moment van totale overgave mijn armen als een peuter in de lucht, met rollende tranen over mijn wangen vroeg ik hard op aan niemand bijzonder: Ik heb hulp nodig, alsjeblieft help mij.
Na een paar minuten opende ik mijn ogen en daar, voor mij, op 4 meter afstand stond een hert.
Zonder geluid te maken besefte ik ineens dat ik verwondering aan het ervaren was, gevolgd door een golf van diep liefde voor het hert.... nee voor het alles, voor het leven zelf. Hulp was gekomen!
In de dagen erna kreeg ik spontaan hulp aangeboden door een vriendin en allerlei "toevallige" gebeurtenissen hielpen mij weer op weg. Op een dag voelde ik de bezieling weer mijn leven binnen wandelen en had ik antwoorden op mijn diepe vragen. Dit keer wist ik waarom ik dit leven wenste, en ook dit was een bewust proces.
Nu vandaag is het een diepe drijfveer achter een hoop dingen die ik nu doe, en eerder niet durfde te doen, en te laten wat ik voorheen met tegen zin deed.
Deze reis heeft me geïnspireerd anderen te helpen bij het vinden van hun Bezieling, Hoe?...daarover later meer.
